Ըստ Կոմիտասի

Ես սարեն կուգայի,
Դուն դուռը բացիր.
Ձեռդ ծոցդ տարար,
Ա՜խ, արիր, լացիր:

Վա'յ, վա'յ, վա'յ, վառվում եմ,
Վա'յ, վա'յ, վա'յ, հալվում եմ,
Հալվում, վառվում եմ:

Ես մի պինդ պաղ էի,
Դու մըրմուռ լացիր,
Քո հրեղեն արցունքով
Ինձ հալեցիր:
Վա'յ, վա'յ, վա'յ...

Ես մի չոր ծառ էի,
Դու գարնան արև.
Քո սիրով ծաղկեցավ
Իմ ճյուղն ու տերև:
Վա'յ, վա'յ, վա'յ...

Թե ինձ չէիր առնի ( Read more... )